เช่นเดียวกับผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับบ้านอื่นๆ สีเคลือบฟันถือเป็นความเคลื่อนไหวทางการตลาดที่ชาญฉลาดพอๆ กับที่เป็นผลิตภัณฑ์ที่จับต้องได้ในช่วงเวลาที่สีมีความน่าเชื่อถือน้อยกว่าและสีทาขาวนั้นเปราะบางและมีรอยเปื้อน การเติมคำว่า "อีนาเมล" ลงไปในสีนั้น มีความหมายที่ดีต่อผู้ใช้ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1800จนถึงทศวรรษที่ 1840 สี เคลือบฟัน ถูกนึกถึงในแง่ของสิ่งของชิ้นเล็กๆ เช่น นาฬิกาและเครื่องประดับ ในช่วงทศวรรษที่ 1850 และ 1860 สีอีนาเมลเปลี่ยนเกียร์และได้รับการส่งเสริมให้เป็น "สารป้องกันการกัดกร่อน" หรือ "สารถนอมเหล็ก" สำหรับราวเหล็ก โรงไม้ หิน ปูนปั้น รั้ว และองค์ประกอบกลางแจ้งอื่นๆ ที่มีการกระแทกสูงสีเคลือบฟันที่ได้รับการจดสิทธิบัตรในทศวรรษที่ 1870 ทำจากตะกั่วขาว น้ำมันลินสีด และสังกะสี ได้รับการส่งเสริมให้เป็นสีเคลือบมหัศจรรย์ที่สามารถ "ต้านทานผลกระทบจากทุกสภาพอากาศ"ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เคลือบฟันมีความเกี่ยวข้องในความคิดของผู้บริโภคกับพื้นผิวเปลือกแก้วของกระเบื้องพอร์ซเลนและกระเบื้องเซรามิกหรือของสุขภัณฑ์ในห้องน้ำประเภทพอร์ซเลน เหล่านี้เป็นผลิตภัณฑ์ที่ผู้ซื้อที่มีศักยภาพจำนวนมากรู้จักดีจากประสบการณ์ เนื่องจากอุปกรณ์อาบน้ำกระเบื้องเคลือบค่อนข้างล้ำสมัย แนวคิดนี้จึงมีความหมายอย่างยิ่ง แม้แต่กับผู้บริโภคที่ไม่ได้เป็นเจ้าของผลิตภัณฑ์จริงๆ