การประเมินทางคลินิกจึงต้องพิจารณาลักษณะเฉพาะที่แตกต่างกัน เช่น เวลา ปริมาณที่ตกตะกอน ความใคร่ คุณภาพการนอนหลับ ความสามารถในการออกกำลังกาย และความใจเย็น ความเหนื่อย ล้ามีมิติของผลกระทบและความทนทาน ในความเจ็บป่วยเรื้อรัง การพิจารณาอารมณ์ การปรับสภาพร่างกาย แนวทางการรักษาที่คาดการณ์ได้ ความดันเลือดต่ำ และความเป็นอยู่ที่ดีของผู้ดูแลจะเป็นประโยชน์ การวินิจฉัยแยกโรคของความเมื่อยล้าเฉียบพลันและเรื้อรังจะถูกนำมาพิจารณา ความเหนื่อยล้าเรื้อรังจากสาเหตุที่ไม่ทราบสาเหตุถูกวางไว้ในบริบททางประวัติศาสตร์ และมีการหารือถึงแนวทางความซับซ้อนของการให้การประเมินและการดูแลอย่างต่อเนื่อง