ผลลัพธ์แสดงให้เห็นว่าการทำงานของสมองส่วนหน้ามีมากขึ้นเมื่อผู้เข้าร่วมมีปฏิสัมพันธ์กับสุนัขจริง ๆ และความแตกต่างนี้มีมากที่สุดสำหรับการลูบคลำ ซึ่งเป็นสภาวะที่มีการโต้ตอบมากที่สุด ความแตกต่างที่สำคัญอีกประการหนึ่งคือการทำงานของสมองส่วนหน้าเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่ผู้คนมีปฏิสัมพันธ์กับสุนัขตัวจริง สิ่งนี้ไม่ได้สังเกตได้จากการมีปฏิสัมพันธ์ต่อเนื่องกับสิงโตสตัฟฟ์ ซึ่งบ่งชี้ว่าการตอบสนองของ ลูกสุนัข อาจเกี่ยวข้องกับความคุ้นเคยหรือความผูกพันทางสังคม จำเป็นต้องมีการศึกษาในอนาคตเพื่อตรวจสอบปัญหาความคุ้นเคยโดยละเอียด และการลูบคลำสัตว์สามารถกระตุ้นการทำงานของสมองส่วนหน้าที่คล้ายกันในผู้ป่วยที่มีภาวะขาดดุลทางสังคมและอารมณ์ได้หรือไม่ การศึกษาปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าการทำงานของสมองส่วนหน้าในอาสาสมัครที่มีสุขภาพดีเพิ่มขึ้นโดยมีความใกล้ชิดกับสุนัขหรือตุ๊กตาสัตว์มากขึ้น แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสัมผัสกับสุนัข การกระตุ้นจะรุนแรงขึ้น สิ่งนี้บ่งชี้ว่าการมีปฏิสัมพันธ์กับสุนัข อาจกระตุ้นให้เกิดกระบวนการใช้สมาธิมากขึ้นและกระตุ้นอารมณ์ให้ตื่นตัวได้ดีกว่าสิ่งเร้าที่ไม่มีชีวิตที่เทียบเคียงได้